به طور کلی همه رویکردهای رسمی آموزش زبان گفتاری به کودکان کم شنوا چهار مشخصه اصلی دارند که برای موفقیت کودک ضروری اند:
– تجویز زودهنگام سمعک،استفاده دایمی و نظارت و مراقبت کامل از آن برای اطمینان از کارکرد صحیح و استفاده مناسب.
– مشارکت فعال والدین و خواهر و برادرها جهت اطمینان از اینکه کودک الگویی دایمی از زبان گفتاری داشته باشدو به طور مداوم از زبان خود استفاده کند.
– تشویق کودک به مشارکت در برنامه های استفاده از زبان گفتاری در فعالیت های مختلف داخل و خارج مدرسه(مارشارک،2007).
دو رویکرد اصلی در روش شفاهی،روش شنیداری-کلامی و روش شنیداری-شفاهی است.در روش شنیداری-کلامی(AV )تاکید بر بهبود مهارت های گوش دادن کودکان کم شنوا و محدود کردن استفاده از گفتارخوانی است بنابراین در جلسات درمانی معمولا درمانگر لب های خود را می پوشاند.در این روش تاکید بر اهمیت تحصیل در مدارس عادی است و جلسات گفتاردرمانی فشرده و انفرادی به ویژه برای کودکان خردسال به کار می رود.سمعک و کاشت حلزون کاملا مراقبت می شوند و درمانگر ،والدین را که مسیولیت اصلی را بر عهده دارند مورد حمایت قرار می دهند و استفاده کودک ازگفتار کاملا مورد تشویق قرار می گیرد.
در روش شنیداری-شفاهی (AO )رشد زبان گفتاری شبیه روش شنیداری-کلامی است .تفاوت اصلی دو روش بر تاکیدی است که این روش بر روی حس بینایی می کند.در این روش از گفتارخوانی نیز مانند باقیمانده شنوایی استفاده می گردد.گرچه استفاده از گفتارخوانی و ژست ها و ایماها ایرادی ندارد اما مورد تشویق هم قرار نمی گیرد.همچنین در این روش تاکیدی بر مدارس عادی نیست و کودک بنا به ظرفیت و توانایی اش می تواند در مدارس استثنایی،خصوصی یا عادی تحصیل کند.
همچنین روش های شفاهی به دو دسته تک حسی و چند حسی تقسیم می شوند. روش های شفاهی تک حسی تنها بر حس شنوایی کودک تأکید دارند و از باقیمانده شنوایی او استفاده می کنند. روش های شفاهی چند حسی، از حواس دیگر عمدتاً ( بینایی و لامسه) نیز استفاده می کنند. به عنوان مثال از لبخوانی (بینایی) و یا دستگاه های کمک لامسه در آموزش بهره می برند .