اگر کودکی در شنیدن گفتار دچار مشکل باشد، در یاد گرفتن زبان هم مشکل خواهد داشت. اگر کسی اصلا گفتار را نتواند بشنود، خودش هم در صحبت کردن با مشکل روبرو خواهد بود.
کودکان کم شنوا یا ناشنوا از راه های مختلفی برای برقراری ارتباط استفاده می کنند. بسیاری از کودکانی که ناشنوا یا کم شنوا هستند می توانند صحبت کردن یا لب خوانی را بیاموزند. بسیاری هم یاد می گیرند که از زبان اشاره استفاده کنند.
زبان اشاره
در زبان اشاره از حرکات و اشاره های دست برای بیان چیزی استفاده می شود. هر کشوری زبان اشاره خودش را دارد. مثلاً در آمریکا کودکان ناشنوا یا کم شنوا از زبان اشاره آمریکایی (ASL) استفاده می کنند و با به کار بردن حرکات دست خود صحبت می کنند. در کشور ما ایران هم چند نوع زبان اشاره فارسی به کار می رود. زبان اشاره فارسی فقط ترجمۀ زبان فارسی به اشاره های دست نیست بلکه خودش یک زبان خاص است که با زبان فارسی فرق می کند.
سمعک
سمعک وسیله کوچکی است که در داخل گوش جا می گیرد و همۀ صداهایی را که به گوش می رسند، تقویت می کند. سمعک به بعضی از افراد کم شنوا کمک می کند بهتر بشنوند، اما سمعک برای همه مفید نیست سمعک گرچه صداها را بلندتر می کند اما شنوایی فرد را به طور کامل بهتر نمی کند.
سیستم اف-ام را می توان به سمعک وصل کرد تا بهتر کار کند. سیستم اف-ام میکروفنی دارد که صداها را مستقیماً به گیرندۀ داخل سمعک می فرستد.
کاشت حلزون
کاشت حلزون وسیله ی دیگری است که برای بهتر شدن شنوایی استفاده می شود. اگر حلزون داخل گوش از بین رفته باشد، امواج صدا نمی توانند تبدیل به سیگنال شوند و به مغز فرستاده شوند. کاشت حلزون، میکروفنی دارد که در بیرون سر فرد قرار می گیرد و صداها را تقویت می کند. سپس این صدا به وسیله ای در داخل سر فرد فرستاده می شود. این وسیله صداها را تبدیل به سیگنال هایی می کند. مغز می تواند این سیگنال ها را به عنوان صدا درک کند. کاشت حلزون برای همه انواع کم شنوایی به کار نمی رود اما می تواند به بعضی از افراد کمک کند تا بهتر بشنوند.